De arbeidsrechtbank kan op verzoek van de schuldbemiddelaar of de schuldeisers de schuldbemiddeling herroepen.
Meermaals stelde zich in het verleden de vraag zich de vraag in hoeverre een schuldenaar die verkeert in de collectieve schuldenregeling zelf het initiatief kan nemen om een einde te maken aan de regeling.
Met ingang vanaf 1/9/2013 is een wetswijziging van kracht : de schuldenaar kan vanaf dan wel vrijwillig afstand doen, en er geldt geen wachttijd als je daarna toch weer je toevlucht moet nemen tot collectieve schuldenregeling. Een eenvoudige brief naar de griffie van de arbeidsrechtbank volstaat. De rechter moet na de vrijwillige afstand wel uitspraak doen over de verdeling en de bestemming van de gelden op de bemiddelingsrekening.
Het spreekt vanzelf dat je goed moet nadenken en goede raad inwinnen vooraleer je beslist vrijwillig afstand te doen van een lopende procedure. Het einde van de procedure, zowel bij herziening als bij vrijwillige afstand,heeft als gevolg dat de schuldeisers weer allemaal beslag kunnen komen leggen op elk persoonlijk of gemeenschappelijk bezit van de schuldenaar. (art. 1675/15 §1/1).
Zelf beslissen om te stoppen met een collectieve schuldenregeling, het kan.
Het leefgeld verhogen door de collectieve schuldenregeling stop te zetten en een nieuwe op te starten onder de nieuwe wet, het kan.
De duurtijd van de collectieve schuldenregeling verkorten door uit de de collectieve schuldenregeling te stappen en een nieuwe op te starten, het kan.
De redenen waarom een schuldenaar uit de collectieve schuldenregeling zou willen stappen zijn velerlei. In de eerste plaats gebeurt het zeer vaak dat een schuldenaar niet of onvoldoende op de hoogte werd gebracht van de voordelen en de nadelen van de procedure.
De procedure collectieve schuldenregeling wordt vaak met bijzonder veel enthousiasme aan de mensen aangepraat, zonder hen te vertellen dat er hierdoor een grote bemoeizucht in hun financiële huishouding ontstaat en waarbij het gedeelte wat ze per maand overhouden vaak vaker lager komt te liggen dan het onbeslagbare deel van hun inkomen en plots worden ze geconfronteerd met het feit dat hun kindergeld en het onderhoudsgeld voor hun kinderen, evenals hun vakantiegeld verdwijnt als sneeuw voor de zon voor deze schuldbemiddelaar. Dit werd hen bij voorbaat nooit verteld.
Plots vernemen zij dat zijn niet meer mogen bijverdienen als zelfstandige. Dat zij geen nieuwe wagen meer kunnen kopen, dat zij geen gewone advocaat meer kunnen raadplegen maar verplicht zijn om beroep te doen op een pro deo advocaat, dat zij niet vrij kunnen beschikken over de reserves die de schuldbemiddelaar nochtans voor hen heeft aangelegd.
Plots stellen zij vast dat zij met deze veelbelovende schuldbemiddelaar geen enkel degelijk contact krijgen, laat staan zich gehoord voelen. In de regel gebeurt de communicatie stroef. Vaak gehoorde klachten zijn dat schuldbemiddelaars niet antwoorden op brieven, of e-mails, hun telefoon niet aannemen en nog minder op hun kantoor aanspreekbaar of bereikbaar zijn. Tijd wordt er niet gemaakt. Een luisterend oor wordt niet geboden.
Dit is niet verwonderlijk wanneer men weet dat de schuldbemiddelaars geen enkele specifieke opleiding inzake communicatietechniek of bemiddeling hebben gekregen en dat ze al evenmin tijd hebben of tijd maken voor communicatie.
Frustrerend is ook dat aanzuiveringsregelingen uitblijven, jarenlang mensen in de onzekerheid worden gehouden en betutteld worden en vooral in tegenstelling met ondernemers die failliet gaan, geen nieuwe start krijgen vrij van de schulden van het verleden. Het leven van mensen in collectieve schuldenregeling wordt in tegenstelling tot gefailleerde ondernemers in de regel voor 7 jaar of langer on hold geplaatst, hetgeen ervaren wordt als een gevangenisstraf van 7 jaar.
De collectieve schuldenregeling mag aanzien worden als een collectieve mislukking die het gelijkheidsbeginsel tussen gewone burgers en ondernemers die failliet gaan schendt, doordat deze laatsten hun schuld na faillissement kwijtgescholden zioen, terwijl de burger 7 jaar in onderdanige gehoorzaamheid met beperkingen onzeker wordt gehouden.
Dit neemt niet weg dat het behoud van de regeling voor een aantal mensen in collectieve schuldenregeling in een aantal gevallen zinvol kan blijven.