Varianten Getooid door Hugo Boss;
“Naar de mode van Hugo Boss met de klasse van Hugo Boss…”
Deze uitdrukking betekent dat hetgeen met klasse verpakt is vaak een onwelriekend geurtje heeft. Dat diegene die de mooiste pakken draagt vaak een verborgen geheim heeft, dan wel een verleden dat lijkt weggegomd te zijn.
Deze uitdrukking betekent ook dat sommige roem smet kan doorstaan of dat klasse en uitstraling niets met ethiek of eigen geschiedenis heeft te maken.
De uitdrukking gaat natuurlijk weer op de geschiedenis van Hugo Boss die de ontwerper was van de Nazi-uniformen en ondermeer de SS-en Gestapo-uniformen om na de oorlog een klassevolle mode-ontwerper te worden.
Hugo Boss is een kledingmerk dat zijn oorsprong vindt in het Duitse plaatsje Metzingen in 1923. Het merk is vernoemd naar de man die het heeft opgezet.
In de jaren dat de nationaalsocialisten in Duitsland aan de macht waren, ontwierp en vervaardigde het bedrijf uniformen voor de SA, SS, Wehrmacht en Hitler Jugend. Hugo Boss zelf stierf drie jaar na de oorlog in 1948. Tegenwoordig is het merk wereldwijd bekend. Het maakt niet alleen kleding maar ook schoenen, parfums, horloges, brillen en andere accessoires.
In 1933 maakte Boss reclame voor zjjn Nazi-uniformen en begon hij zijn kledingsbedrijf in 1924 in Metzingen, een kleine stad ten zuiden van Stuttgart, waar het nog steeds berust. Maar dankzij het economische klimaat in Duitsland op het moment werd Boss gedwongen tot een faillissement. In 1931 bereikte hij een overeenkomst met zijn schuldeisers, ze laten hem met 6 naaimachines om opnieuw te beginnen.
Hetzelfde jaar, werd hij een lid van de nazi-partij en een bijdragende lid ("Förderndes Mitglied") van de Schutzstaffel (SS). Hij verklaarde later zelf dat hij had trad toe tot de partij vanwege van hun belofte om te beëindigen van de werkloosheid en omdat hij voelde "tijdelijk" van de Lutherse kerk gehaald.
Hij sloot zich aan bij het Duitse arbeid Front in 1936, de Reich Air Protection Association in 1939 en de nationale Socialistische Volksrepubliek welzijn in 1941.
Zijn verkoop steeg van 38,260 RM in 1932 tot meer dan 3,300,000 RM in 1941, terwijl zijn winsten in dezelfde periode van 5.000 toegenomen RM to 241,000 RM. Hoewel hij in een reclame van 1934/1935 beweerde hij een "leverancier voor Nazi uniformen sinds 1924", deze leveringen zijn waarschijnlijk sinds 1928/1929 en bepaalde sinds 1934, toen hij werd een Reichszeugmeisterei-licentie (officiële) leverancier van de Sturmabteilung uniformenSchutzstaffel, Hitler jeugd, nationale socialistische Motor Corps en andere partijorganisaties.
Om te voldoen aan de vraag in de latere jaren van de oorlog, gebruikte hij ongeveer 30 tot 40 krijgsgevangenen en ongeveer 150 gedwongen arbeiders, van de Baltische Staten, België, Frankrijk, Italië, Oostenrijk, Polen, Tsjechoslowakije en de voormalige Sovjet-Unie. Volgens de Duitse historicus Henning Kober, de bedrijfsverantwoordelijken "nazi's" werden uitgesproken, " De baas waren alle grote bewonderaars van Adolf Hitler" en Hugo Boss had in 1945 in zijn appartement een foto van zichzelf met Hitler genomen in diens Obersalzberg retraite.
In een 1946 Denazificatie oordeel, gebaseerd op zijn vroege partijlidmaatschap, zijn financiële steun van de SS en de uniformen geleverd aan de nazipartij zelfs voordat 1933, boss werd beschouwd als zowel een "activist" en een "voorstander en begunstigde van nationaalsocialisme". Hij werd ontdaan van zijn stemrecht, zijn capaciteit om een bedrijf te runnen en, een boete van "een zeer zware straf" van 100.000 merken.
Hij stierf in 1948 maar zijn bedrijf overleefde. In 1997 verscheen het bedrijf in een lijst van Zwitserse slapende rekeningen, die de publicatie van artikelen markeren de betrokkenheid van Hugo Boss met de nazi's geroerd.
In 1999 stelden Amerikaanse advocaten rechtszaken in New Jersey in namens de overlevenden of hun familieleden, voor het gebruik van gedwongen werknemers tijdens de oorlog. Het bedrijf leverde geen commentaar op deze rechtszaken. In eerdere verklaring stelde het bedrijf dat ze "niet de ogen zouden sluiten voor het verleden, maar integendeel zouden omgaan met de problemen op een open en openhartige wijze" herhaald.
Het onderzoek werd door de Duitse historicus Elisabeth Timm gesponsord. Niettemin, nadat Timm de pers van haar bevindingen vertelde, faalde het bedrijf om ze te publiceren. In December 1999, was een akkoord bereikt tussen de Duitse regering en een groep van Amerikaanse class-action advocaten, Joodse groepen en de regering van de Verenigde Staten ter oprichting vaan een fonds van 5.1 miljard dollar fonds, gefinancierd door Duitse industrie en de Duitse regering, ter vergoeding van de slaven die als arbeiders gebruikt werden door de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog.
Hugo Boss is overeengekomen om deel te nemen aan dit fonds, voor een bedrag dat door sommige bronnen wordt geraamd op "ongeveer 752 000 €".
Terecht kan men zich de vraag stellen in hoeverre het ethisch was dat bedrijven die levensaders waren voor het Nazisme of zich van het Nazisme bediend hebben na de oorlog konden blijven bestaan. Deze vraag kon ook verzwakt worden in die zin of zij onder dezelfde naam die toch zeer zwaar besmet was, zouden kunnen blijven bestaan.
Deze merknamen die we alle kennen hebben miljoenen mensen leed bezorgd en het is voor vele van ons en voor hun nabestaanden een doorn in het oog dat zij vandaag floreren als oerdegelijk, efficiënt, stabiele waarden en zekerheden.
Maar er is een belangrijke ethische keerzijde.
De oorspronkelijke visie van de Amerikanen tijdens de oorlog was om na de oorlog Duitsland met de grond gelijk te maken en ervoor te zorgen dat Duitsland nooit meer uit haar as zou verrijzen met de bedoeling er een staat van armoezaaiers en boeren van te maken.
Roosevelt en Churchill hebben evenwel niet alleen de oorlog willen beslechten maar vooral de vrede willen bewaren en een basis willen kunnen leggen voor de Europa als afzetmarkt en als stabiele factor in de wereld. Hiertoe diende Duitsland opnieuw te kunnen herrijzen maar dan als een democratische rechtstaat waarin Duitsland wonderwel is geslaagd, eerst in West-Duitsland en na 1989 met de hereniging van Duitsland door de val van de muur.
Vandaag is Duitsland de drijvende bindende kracht binnen Europa en zeker een vredevolle natie zonder haat.
Een volk gek maken is niet zo moeilijk, zeker wanneer het recht wegvalt. We hebben dit niet alleen in het nazistisch Duitsland gezien maar ook in de wzereld rondom om ons na 1945.
En wanneer men de mens een nieuwe kans wil geven die in een dergelijke maatschappij werd opgezweept, dan dient men hem als mens en in zijn gepijnigde natie te respecteren door hem niet alle symbolen af te nemen.
Zo kan men de vraag vandaag stellen of het nog verantwoord is dat de Spaanse banken de Spaanse voetbalploeg Real Madrid en Barcelona niettegenstaande zij virtueel failliet zijn en dit faillissement van deze voetbalclubs dient gedragen te worden die dit eigenlijk financieel niet aankunnen en niet tot invordering, dan wel realisatie van hun schuldvordering willen of kunnen overgaan.
Zonder Real Madrid, zonder Barcelona, zonder het Spaanse voetbal verliest de Spanjaard zijn vast waarden, zijn fierheid.
Zijn stierengevechten wil hij laten maar neem de Spanjaard zijn helden niet af.
En zo zouden we kunnen verder gaan door te stellen dat we de Griekse schuldenlast kunnen oplossen door de Acropolis in Athene steen per steen af te bouwen en in Las Vegas te plaatsen. De Griekse musea in Athene en het cultureel erfgoed van Griekenland te koop stellen. Dit is echter onethisch. Dergelijke kunstwerken horen te staan waar ze thuishoren als erfgoed van de mensheid met de Grieken als hoeders ervan. Zonder deze symbolen zijn de Grieken volledig verloren.
Of we dus Hugo Boss pakken aantrekken, met Mercedes, BMW, Audi of Volkswagen rijden, Siemens producten kopen … het blijft een eigen ethische moeilijke afweging.
Maar het aanwenden van deze producten kan net zo goed een symbool van verzoening zijn en van het geloof in de Europese vrede ontstaan na de tweede wereldoorlog in plaats van een politieke keuze die slaat op een verleden voor zover dit verleden nooit vergeten raakt.