De collectieve schuldenregeling staat enkel open voor natuurlijke personen die geen handel drijven..
De volgende categorieën van natuurlijke personen kunnen dus geen gebruik maken van de wet, ook al hebben ze zware financiële problemen, omdat ze juridisch gezien wel geen ‘handelaar’ zijn, maar omdat hun beroepsregels en deontologie zich hiertegen verzetten (al stelt de wet dit niet expliciet).
vrije beroepen (advocaten, geneesheren, architecten, landmeters, kinesisten, notarissen, gerechtsdeurwaarders,…).
Dit is ook terecht gezien de werking van deze beroepen een absoluut vertrouwen van de burger vergt en de rechten van de burger niet beperkt kunnen worden door een schuldsanering , hetgeen ook strijdig zou zijn met de deontologie van deze beroepen.
Immers hoe kan men advocaat zijn en geen nieuwe schulden maken, zoals de wet CSR dit verbiedt. Een advocaat dient immers kosten voor zijn kantoor te maken en gerechtskosten voor te schieten.
Immers hoe kan men advocaat, gerechtsdeurwaarder of notaris zijn wanneer derdengelden en alle ontvangen gelden ontvangen worden door de schuldbemiddelaar, hetgeen niet alleen het beroepsgeheim schendt maar ook het vertrouwen van de burger.
Immers hoe kan men een vrij beroep uitoefenen in alle vrijheid zonder gebonden te zijn door controle van een schuldbemiddelaar.
Immers hoe kunnen de toelatingsvoorwaarden vervuld zijn wanneer een advocaat of andere vrij beroeper verondersteld wordt zijn beroepsvermogen af te scheiden van zijn privé-vermogen en geen risico's te nemen waarvoor zijn vermogen of zijn verzekering niet borg kan staan.
In uitzonderlijke gevallen kan een advocaat misleid zijn door een dwaling naar het recht, hetgeen ten aanzien van een advocaat slechts uitzonderlijk kan aanvaard worden, ten ware hij misleid werd door derden, zoals specialisten of andere advocaten, of zelfs door zijn cliënt die hij dan eerst in vrijwaring zal dien te roepen. Maar het verder zetten van het beroep van de vrije beroeper onder collectieve schuldenregeling is een contradictio in terminis, waarbij hij al zijn cliënten, zijn gerechtsdeurwaarders, zijn boekhouder, zijn opdrachtgevers, de door hem aangestelde experten, zou dienen te verwittigen. Zonder toestemming van de schuldbemiddelaar kan en mag deze advocaat geen postzegel kopen, geen inkt voor zijn printer, geen boeken of verplichte opleidingen volgen, waardoor de facto de schuldbemiddeling onmogelijk is. Laat staan dat de schuldbemiddelaar bij elke consultatie kan aanwezig zijn met toezicht op de ontvangst van contante gelden.
Worden deze collectieve schuldenregelingen toch toegestaan dan leert de praktijk dat zij ondanks de zware inspanningen na enige jaren toch herroepen worden. Bovendien zullen de meeste schulden waardoor een advocaat of andere vrije beroeper in de schulden raakt toch geen aanleiding kunnen geven tot kwijtschelding door hun bijzondere aard (misdrijf, zeer zware fout of opzet).
Rechtspraak:
TAA12/08 beslissing tuchtraad Antwerpen 3° kamer 14/02/2012, Advocatencahier Deontologie, nr1-2013, 69
"Het vertrouwen van de cliënt en meer in het algemeen van het publiek, in het beroep van advocaat is één van de meest essentiële vereisten voor de uitoefening ervan. [...]
Daarenboven is de ernstige schuldenlast van de advocaat niet enkel een gevaat voor de financiële middelen die hij in het bezit zou krijgen van cliënten. Zijn gedragingen en de houding in zijn persoonlijke zaken zijn zozeer in strijd met wat in het licht van de eisen van het beroep van een behoorlijk advocaat mag worden verwacht, dat zij een advocaat ook buiten de uitoefening van zijn beroep niet betamen.
Sententie: schrapping om deze en andere redenen"