Oikofobie is een neologisme ontleend aan de Britse conservatieve filosoof Roger Scrutton.
Oikofobie als tegengestelde van xenofobie betekent angst voor het eigene.
Oikos is Grieks voor thuis. Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene. Een instinctieve neiging de eigen cultuur, de eigen gebruiken, de nationale identiteit en geschiedenis af te vallen, belachelijk te maken te verzwakken, te beschimpen. Oikofobie wordt door hun uitvinders gedefinieerd als ziekelijke afkeer van de geborgenheid van ons thuis; van de eigen gewoontes en gebruiken; van de natie; van de schoonheid en harmonie van de traditionele kunsten en architectuur. Oikofobie is volgens extreem rechts de ziekte van de huidige democratie.
Deze extreem rechtse denkers menen dat alles fout is gelopen doordat de generatie die kwam na het nazisme, het nazisme gewoon omgekeerd heeft. Het nazisme was racistisch en nationalistisch dus de nieuwe "Oikofobe" generatie is zich multicultureel en anti-nationalistisch gaan opstellen. Zij heten dit de politiek-correcte reactie van het intellectuele babyboomers-proletariaat dat in de vorige eeuw door het opkomend massaonderwijs is voortgebracht.
Nochtans zal elk intellectueel eerlijk mens stellen dat het antwoord op racisme is, de andere te leren kennen, hem te aanvaarden als anders en hem welkom te heten.
Terecht verlenen de nationale wetten niet alleen rechten aan de eigen landgenoten maar aan alle ingezetenen, ondanks de gevaarlijke schreeuwen van "eigen volk eerst". Welnu Mijnheer De Winter, Als er iemand in België een vreemdeling is dan bent u het, net zoals wij alle andere Belgen.
De oude Belgen waren Kelten, die grotendeels vermoord zijn, dan wel verkracht of versmolten met zovele andere volkeren, zo niet uitgestorven, wier bloed teruggaat op Vele verschillende stammen in Azië, die op hun lange tochten met mekaar versmolten en met hen die ze op hun weg tegenkwamen en hier eerst een andere nog onbekende bevolking hebben verdreven, verkracht, vermoord of er zich mee vermengd.
Wat in België leeft, is een mengelmoes van oer-Aziatisch bloed, vermengd met Keltisch bloed, vermengd met Romeins bloed, vermengd met het Scandinavisch bloed der Vikingen, vermengd met Germaans bloed, vermengd met Spaans bloed dat reeds vermengd was met Arabisch bloed.
Ook uw grondgebied Vlaanderen is een fictie, want historisch was dit niet meer dan een smalle kuststrook die nadien zuidwaarts en oostwaarts groter werd. Dit Vlaanderen stond los van het hertogdom Brabant en Limburg. De geschiendenis van Vlaanderen begint niet in 1302, maar in 843, waarbij Vlaanderen (en overigens heel België in haar huidige grenzen, door het verdrag van Verdun in drie onafhankelijke delen verticaal werd opgedeeld, om dan later naar een tweedeling te komen: Rijksvlaanderen en Kroonvlaanderen. Het nationalisme en het eigen huis staat zoals elk rechts gedachtengoed op drijfzand en mythes.
Het extreem rechtse gedachtengoed die zich verzet tegen de multiculturele samenleving ziet de democratische anderen als oikofoob Zij stellen dat multiculturalisme, het enthousiasme (?) voor immigratie zonder culturele integratie , de Europese gedachte en het modernisme in de kunst niets anders bereiken dan de oikos (het eigen huis) kapot te maken.
Dit verhaal hebben we eerder bij extreem-rechts gehoord, waarbij ook een aanval werd gepleegd op de moderne kunst van de jaren 20, 30 en 40 van vorige eeuw. Wat is het verschil tussen de beschouwingen van deze extreem rechte pseudo filosofen over kunst en de visie van het Nazisme op de entartete kunst?
Entartete Kunst is een beruchte Duitse term die tijdens het Derde Rijk in Duitsland (1933-1945) werd gebruikt om daarmee de vermeende ontsporing van de moderne, vooral van de avant-garde kunst aan te geven. Het betekent in het Nederlands "ontaarde kunst" (of: gedegenereerde), daarbij refererend aan de door het Duitse fascistische regime wel esthetisch en moreel juist geachte "Arische" kunst. Het betrof een campagne van de NSDAP om de Duitse kunstwereld onder haar controle brengen, zodat deze voor propagandistische doeleinden van de staat kon worden ingezet.
De term Entartet (gedegenereerd) werd ook voor muziekstromingen als jazz(arrangementen), atonale muziek, en boven alles alle muziek van joodse componisten gebruikt. ‘Nationalistische muziek’, vermoedelijk muziek met folklore-achtige elementen en die patriottische gevoelens zou kunnen losmaken, was ook verdacht (Frédéric Chopin, Zoltán Kodály). Al deze muziek werd in de ban gedaan. Het was voor het eerst in de mensheid dat ras bepaalde of muziek goed of niet goed was.
Het begrip atonale muziek werd opgerekt. Niet alleen de echte atonale muziek, zoals die van Arnold Schönberg, was Entartet, maar ook muziek zonder duidelijke toonsoort of moderne muziek. In de laatste categorie viel bijvoorbeeld het werk van Igor Stravinsky en Claude Debussy. Raciale doctrine, Wagneriaans antisemitisme en Arische suprematie bepaalden voortaan het muziekleven.
Uit protest verliet de Duitse componist Paul Hindemith vrijwillig zijn vaderland. De Hongaarse componist Béla Bartók was zo woest op de kritiek dat hij een brief schreef en eiste dat zijn naam werd opgenomen in de lijst van Entartete componisten. Hij zag zijn muziek als ‘nationalistisch’, was hier trots op, en eiste daarom opname. Hij kreeg geen reactie.
De vergissing die deze aanhangers maken is dat de oikos, het huis, de natie, niet gevormd wordt door volkeren en hun eigenheid (die ficties zijn), maar op de conventie van burgers van welke religie, huidskleur, cultuur ook om samen te leven op een grondgebied met gemeenschappelijke wetten. Niet het eigen volk is het additief van het land om van een natie te spreken, maar wel de wet die door de gemeenschap wordt gedragen en die zich aanpast aan de multiculturele aard van de diverse ingezetenen en hun specifieke noden. Dit alles op basis van respect en solidariteit met de grondwet als bindmiddel en in België daarnaast ook Brussel als de ultieme lijm.
Europa ontneemt geen beslissingsrecht aan de deelstaten, maar reguleert algemeen aanvaarde minimumregels die om effectief te kunnen zijn op Europees niveau geregeld worden en waarbij en waartoe de naties een klein deel van hun soevereine wetgevingsmacht hebben opgegeven met oog op het hogere belang, een betere economie, een betere welvaart, een gezonder Europa, een respect voor de fundamentele vrijheden van de burger in het eigen land. Dit Europa staat aldus garant voor alle Europese burgers zodat zelfs de eigen staat nooit misbruik of misdrijven kan plegen op haar eigen burgers en hun culturen.
Deze rechtse filosofie die de democratie en haar burgers oikofoob heet als tegengesteld begrip van xenofoob, meent dat de cultuur vaste waarden en contouren heeft, dat zij de definitie van kunst menen te moeten beheren, dat moderne kunst en moderne architectuur, geen kunst en geen architectuur is. Zij walgen van het minimalisme, van de eenvoud van lijnen en kleuren en vinden dit alles een vormloze, smakeloze, abstracte hutsepot, zonder thuis, zonder Leuvense stoof of de fermettevilla-cultuur die ze wel Vlaams en eigen vinden.
We zullen u niet verwijten dat uw eigen volk een genocide op de Neanderthalers hebben gepleegd. maar als u droomt van een eigen volk en een eigen thuis denk dan met heimwee terug aan de Neanderthalers die hier ooit thuis waren en zich thuis voelden.