In de maand mei vieren we moederkesdag.
In Antwerpen wordt moederkesdag een (tweede maal) gevierd op 15/08. Misschien terecht als feest van de moedergodin.
Op 10 mei 1940 zaten onze moeders, grootmoeders en overgrootmoeders vanaf 5 uur in de ochtends met de grootste angsten in kelders, biddend en prevelend met rozenkransen in de hand dat zij en hun kinderen en vooral hun mannen zonen en broers het oorlogsgeweld zouden overleven.
Laten we even stilstaan bij hun gebed, hun wanhoop, hun angst, hun vlucht om hun gezin te beschermen.
Laten we ook stilstaan bij hun mannen, hun zoons die totaal onvoorbereid in de oorlog werden gegooid. Een oorlog die ze niet kenden en een vijand die ze toen al evenmin kenden een strijd die ze onvoorbereid nooit konden winnen.
Hun liefde over alle afstanden heen heeft menig gezin rechtgehouden. Nooit zouden zij de lente op een zelfde manier kunnen ervaren. Het nieuwe leven van de lente was voor hen een een nieuw gevaar.
Wat is de essentie van het moeder zijn? Haar gezin bij mekaar houden. Vechten voor haar gezin, desnoods als een leeuwin. Soms met wapens, vaak met meer met vergeving dan begrip.
Na 1945 ontstond een Joodse geheime beweging die middels vergiftiging van de Duitse watervoorziening minstens 6 miljoen doden wou veroorzaken. Het gif was op weg. De waterinstallaties waren ingenomen, maar David Ben Goerion kreeg weet van het plan en verhinderde het, door zijn eigen mensen te verraden en aldus de tolerantie en de erkenning van de staat Israel niet in gevaar te brengen. Deze Joodse idealisten waren geïnspireerd door de met nagels gekraste inkervingen in de gaskemers "Wraak". Zij werden verraden door hun eigen volk, weze het in het belang van de internationale noodzakelijke steun voor de staat Israel.
De concentratiekampen die voornamelijk ver over het ijzeren gordijn lagen (begrip van Winston Churchill) werden tot 1989 door de communisten voorgesteld als kampen waar antifascisten werden vermoord. Meer zelfs men verzweeg niet alleen dat er joden werden vermoord, maar ook dat een deel van het dorp Auswitch van na 1945 op de gronden van het concentratiekamp lag.
In de gebieden die de Sovjets op de Duitsers veroverden werden Duitse moeders en kinderen verkracht vaak het hele dorp, vaak de hele stadswijk, vaak meerdere keren per dag. Zij hebben gezwegen, tot wanneer de volgende en de volgende generatie vragen is gaan stellen.
In West Duistland wist men slechts sinds mei 68 beter. Alles werd gedaan om het Nazisme te vergeten maar de kinderen op school kregen films te zien en ondervroegen hun ouders, met de vraag: " Je moest dit toch geweten hebben" waarop enkel zwijgend werd geantwoord. De tweede golf van bewustwording kwam toen de jongeren (en ouderen) in 1980 de Amerikaanse reeks "Holocaust" te zien kregen. Het was de eerste harde confrontatie van de Duitsers met de Holocaust.
Toch is de wereldvrede in West-Europa ontstaan door na de omstreden Nurembergprocessen,het verleden opzij te schuiven en niet te vervallen in de fouten van het verdrag van Versailles na de eerste Wereldoorlog. Vernietig uw vijand niet maar maak hem tot bondgenoot. Zie de mens los van het regime.
Geen vernedering maar samenwerking en een opbouw van een nieuw vredevol Europa met een eerste aanzet zijnde de EGKS, waaraan joden en Duitse ex-Wehrmacht officieren in vriendschap samenbouwden aan een Nieuw Europa.
En dat is het mooie aan Europa, het besef dat de slechtheid in elk mens kan zitten en niet verbonden is aan een nationale identiteit. Wij hebben dit later in Rwanda en in Joegoslavië gezien. Nationalisme en dictatuur is het kwaad van de mensheid en de broederschap zelf.
Er zijn in het binnenland vergeldingen geweest. Meer zelfs de repressie en de epuratie heeft onverantwoorde vormen aangenomen. Ook hier waren vaak vrouwen de grootste slachtoffers.
Maar na al die jaren zijn we na en (door) deze wereldoorlogen in geslaagd een vreedzaam Europa op te bouwen.
En wie meer dan onze moeders en de politieke zonen die ze voortbrachten met hun gematigdheid zijn hier verdienstelijk aan.